اگه چیزی باید عوض بشه،کار من و توئه.نه شورای هماهنگی و اصلاح طلبا وایکس و ایگرگ!

تاکی میخواییم خودمونو گول بزنیم؟
آسمونو نگاه میکنیم و سوت میزنیم!اززمین و زمان توقع داریم واسه ما آزادی بیارن!اینقدر در غرور خودمون غرقیم که از کشورهای دیگه هم توقع داریم به ما کمک کنند!بدون اینکه حتی یه بار به این فکر کنیم که هیچ گربه ایی محض رضای خدا موش نمیگیره!
تاحالا شده از خودمون بپرسیم که نقش ما این وسط چیه؟
وجدانی جز غرغر و پرتوقعی،کاری کردیم؟!
این اخه،اون تخه،یکی ترمزه،اون یکی دست اندازه!
چرا بیانیه میده؟چرا حرف نمیزنه؟چرا رفته فلان جا؟چرااینو گفت؟چرااونو نگفت؟
بابا کدوم انقلاب با غر زدن ثمرداده؟
انقلاب،ازخودگذشتگی میخواد نه تماشاچی!
هممون تو حرف زدن استادیم!
همیشه هم میگیم که من اگر برخیزم تو اگربرخیزی...!
ولی پای عمل که میرسه میگیم اونا برمیخیزن پس نیازی یه من نیست!
اگه حاضر شدیم عین عربایی که مسخرشون میکنیم و تحقیرشون میکنیم از خوشی و راحتی الانمون بگذریم به آزادی میرسیم و آینده هم ستایشمون میکنه.
ولی اگه نه،حتی حاضرنیستیم یه شب تو خیابون بمونیم و تو دشک گرم و نرممون برای ج.ا نقشه نکشیم،همون بهتر که بشینیم سرجامون و بقیه رو هم به کشتن ندیم.چون معلومه به این وضع راضی هستیم.
بقیه ی حرفها ودلایل هم فقط یه مشت توجیهات بچه گانست.
این سکه دورو بیشتر نداره:یاپاشو یا ساکت شو.
اما و اگر و مگر و چرا و ولی و...رو هم بریز دور چون هممون بزرگ شدیم!