تفاوت اصلی در فراگیر بودن اعتراضات در سوریه در میان همه اقشار جامعه است. در ایران حکومت امد و روزی دویست هزارتومن به جوانان اقشار مستضعف مادی و فکری پرداخت کرد، اوردشون در خیابون و ریختشان به جان بقیه.
درسوریه دولت دارای چنین ساختاری مانند مساجد و بسیج محله نیست که چنین کاری بکند. همان نیروهای امنیتی و ارتش را دارد. یک سری را هم از نیروهای هوادارش در لبنان مثل حزب الله برای قلع و قمع کمک میگیرد. حکومت اسلامی هم از کمکهای پرسنلی و لجستیکی برای سرکوب دریغ نمیکند، اما مردم سوریه ظاهرا بخوبی میتوانند تشخیص بدهند که قوای سرکوب کجایی هستند. تا چهار تا پاسدار توی خیابون امدند، فورا لو رفتند.
شما در سوریه و مخصوصا جنوب ان بافت عشایری و شبه عشایری دارید که در برابر خونریزی از اقوامشان بسیار تهاجمی واکنش نشان میدهند. این عملیاتی که رژیم سوریه بخصوص در ان منطقه اغاز کرده، محکوم به شکست است، چرا که این عشایر تا خرخره بشار اسد را نجوند، ارام نمینشینند.
در ایران همچین وضعیتی نداریم. اعتراضات عمدتا در بین افشار میانه و تا حدودی کارگری معترض ماند و ان بخش لمپن مستضعف که در انقلاب اسلامی 57 خمینی جذبشان کرد را جنبش کم و بیش روشنفکراانه مردم شهرنشین ایران در سال 88 نتوانست مجاب به همکاریشان کند. در مقابل این حکومت بود که اینها را در نقاط تجمعشان مثل بسیج محله یا باشگاههای ورزشهای رزمی و غیره دوباره بازیافت و جذبشان کرد، به کارشان گمارد، به انها مزد پرداخت تا مردم را بزنند و بکشند. راز عدم موفقیت به نظر من جدا در همین نکته بود. مخالفین کمتر با این تیپ مکانها و افراد قرابت داشتند و اتفاقا رمز موفقیت نسبی رژیم هم در همین بود.
در واقع کار رژیم سوریه در کوتاه مدت تا میان مدت تمام است. اگر بشار و بعثی ها فرار نکنند، تکه تکه شان میکنند این مردم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر